Vanuit haar ooghoeken kijkt zij bedachtzaam naar de stoel.
Zij heeft zoveel aan haar hoofd dat zij zich nauwelijks rust gunt om te genieten van het moment.
Zij zit in de mallemolen, die als kiespijn van het dak tot op de vloer door haar heen trekt.
De mol graaft en de koperen wiekslag draait om zich heen.
Mooie Nel blondeert haar haren. Ze staan rechtop en rijzen ten berge.
De grashopper bluesband hoort zich tot in afgrijzen van ieder die zomaar aan komt lopen en ongeïnteresseerd is in de tijd.
De herdershond stoort zich niet aan de blauwe trui die hij kapotgebeten op de grond gooit.
De brillenkoker heeft de witte letters laten staan die Anders dan Anderen laten zien wat niet klopt.
De oorsprong van het leven ruist zachtjes door het hart wat zich niet laat ontdekken tot op het punt van totale eenzaamheid.
De deur gaat op een kier en verkiest de tocht eerst binnen te laten alvorens het stoffige huis flink door te waaien.
Het kopje zwarte koffie wacht op de laatste slok die te groot blijkt om in één teug genomen te worden.
De toneelstukjes staan beschreven in dat boek. Haar handen lijken op de bundel bladzijden, waarvan zij er telkens een omslaat.
De stilte is als een zware draaimolen. Daar waar ze is ingestapt zet hij zich langzaam in beweging.
Nog even blikt ze terug op de mallemolen, die haar bij dit station heeft afgezet.
Deze keer zal hij haar naar de eenvoud en essentie brengen.
Het gevoel dat zij leeft op dit moment en niet anders.
Eenvoud in enkelvoud. RUST.
Rust zoals je die tegenkomt in de eenpersoonskamer van een groot hotel, waar je het geroezemoes van gasten achter je kunt laten.
Zoals het boek waarin je leest, dat als vergrendeling dient om het hoofd te bieden aan ongenode spraakwatervallen.
Rust is als een melkweg waarlangs uiers van de koe vrolijk kwispelend leeg druppelen tijdens de schommelende wandelgangen van moeder natuur.
Als een toffee die zijn wachttijd ingepakt doorstaat om ooit op de tong zachtjes weg te smelten tot NIETS.