Machtig woord
uitgesproken tot eer
aan wie
vrede toebehoort.
Woorden in stilte, nietszeggend in gedruis,
klanken proeven zilte zee, zij bruist.
Haar golven, eendrachtig tegelijk,
spuwen uit donderend getij hun witte schuimkraag op de kust
en de jutter wil zijn nachtrust er op wagen,
het gemoed door averij gesust.
De rust is terug, de zee kalmeert en
wacht tot de maan haar zeewater magnetiseert.
Als dan golven van vrede het lichtvenster zien
en zij wondere beelden van kinderen die spelen
als schelpen neerleggen op het strand,
is het de stilte, die wint van mijn verstand.